Column: Kantoorbaan
Ter controle ging het tweede monster naar een grondmonster laboratorium. Fout was uitgesloten. Drie studenten, van die WizKids, gaven een laaiend enthousiaste toelichting. Automatisch draaide er een print uit van het gehele perceel. Dat kaartje stopte je in de kalkstrooier, die al op de kopakker stond te wachten. Zo werd het perceel van kunstmest voorzien met variabele precisie. Nauwkeurig zoals op dat elektronisch gemaakte bodemkaartje stond af te lezen. De chauffeur hoefde alleen maar te rijden.
Hoewel, dat is achterhaald, niks trekker chauffeur. Want even later reden we langs liniaal rechte GPS gepote aardappelrijen. Je poot eerst de spuitpaden, daarna de kielen, vervolgens het binnenland. Dan nog even acht keer rondom het perceel en je komt tot op de centimeter nauwkeurig bij sloot, laan of buurman uit. Het perceel zit erin, allemaal kaarsrecht. En de chauffeur moet gewoon even van het stuur afblijven.
Nacht, mist of nevel, het werk kan nauwkeurig doorgaan. Het werk gebeurt op de pc aan je bureau. Toch word ik er een beetje verdrietig van. Het ouderwetse vakmanschap van recht rijden gaat verloren. Persoonlijke kennis en ervaring van je eigen grond en bodemgesteldheid is bij het kunstmest strooien niet meer nodig.
Werken in de buitenlucht wordt vervangen door een kantoor met klimaatbeheersing. Bedrijven kunnen ook vele malen groter. Duizenden hectares zoals in het buitenland. Techniek kent geen grenzen. Boeren wordt een kantoorbaan, misschien wel bij Unilever, Cargill of Albert Heijn.
Henk Nienhuis
