Column: Reflectie

Dus één perceel moest eraan geloven. Dit zou mijn neusje van de zalm worden, de crème de la crème van de lage landen. Gezaaid begin oktober onder goede omstandigheden. Mangaan erop, vroeg en veel stikstof. Ik had zowaar 3 keer fungiciden gespoten. Iets waarvan in dit marginale gewas bij mij de haren al snel overeind gaan staan. En toen was het wachten.

Maar op een mooie zonnige dag in augustus was het dan zover. De dag die de boeken in zou gaan als....ja als wat. Grootste mislukking van de eeuw? Want het was niet alleen wachten op die mooie zonnige dag deze zomer, maar ook wachten tot eindelijk de kipper vol was.

100 kilo

Wat bleek: mijn topperceel had welgeteld 100 kg/ha meer opgebracht dan een ander perceel waar minimalistisch op was geboerd, dat half december was gezaaid in verrot gereden cichoreiland en tot overmaat van ramp ook nog eens zo ziek als een hond was. Mijn gemiddelde tarweoogst dit jaar was, u mag het best weten 8.120 kg. Dus nog geen 50 procent van 16,5 ton. Mijn slechtste oogst ooit.

Inmiddels ben ik aan huis gekluisterd. Ik durf de deur niet meer uit. Mijn vrouw, de psychologe, weet nog wat olie op het vuur te gooien door even haarfijn te vermelden dat dit een mooi moment is om wat reflectie toe te passen, waarvan ik alweer briesend als een dolle stier opvlieg uit de bank.

Reflection dat was toch dat ras waar die 16,5 ton mee werd behaald. „Zal ik een lekker muziekje opzetten dan maar? Misschien wordt je daar wat rustiger van.” Is goed, zeg ik en terwijl ik mij weer in mijn zetel zet, hoor ik Middle of the Road uit de Stereo galmen met Sacramento....