Column: Astrid Francis: Mijn eerste column
Ik ben Astrid Francis, 41 jaar oud en getrouwd met Bram. Bram heeft een gangbaar akkerbouwbedrijf met een bouwplan van 260 hectare. Dit doet hij samen met zijn broer, schoonvader, één vaste werknemer en een aantal seizoen medewerkers. Het bouwplan bestaat uit pootaardappelen, consumptieaardappelen, knolselderij, suikerbieten, graan en sinds dit jaar veldbonen. We hebben vier kinderen in de leeftijd tussen de 5 en 12 jaar; twee meiden en twee jongens.
Collectietekenaar
Ik groeide op in Landsmeer op een melkveebedrijf met mijn ouders en drie broers. Na mijn grafische opleiding ging ik aan het werk in Amsterdam op het hoofdkantoor van G-Star waar ik mij vooral bezighield als collectietekenaar. Hiernaast had ik altijd al een passie voor fotografie en heb hier later ook als freelancer mijn beroep van gemaakt. Ook maakte ik huisstijlen en websites voor diverse bedrijven.
Op mijn 22ste kwam Bram op mijn pad. Toen wij gingen samenwonen in een oud huisje naast het bedrijf ruilde ik het bruisende leven in de stad in voor de prachtige Beemsterpolder. Ik bleef freelancefotograaf en vormgever vanuit huis. Na de geboorte van onze eerste drie kinderen groeiden we letterlijk uit ons huis en kregen wij de kans op het ouderlijk bedrijf te gaan wonen door te ruilen met mijn schoonvader. Daar werd onze jongste zoon geboren en dat maakte ons gezin compleet. Dit is inmiddels zes jaar geleden. Naast de zorg voor het gezin en praktische ondersteuning op het bedrijf heb ik mijn eigen merk ‘Beemstervalery’ opgezet. De Valery is een aardappelras dat zich goed leent om in het hoger segment af te zetten met een duurzaam lokaal verhaal. Inmiddels heb ik mijn handel uitgebreid met de Beemsterchips.
Er moest iets veranderen en nooit eerder was de drang zo groot om zelf iets te doen.
In 2019 riep Tjeerd de Groot dat “de veestapel in Nederland moet worden gehalveerd”. Dit was het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Want het ging al lang niet meer over de veestapel alleen. De hele sector stond op zijn achterste poten en het voelde als een bedreiging van onze toekomst. Niemand neemt ongestraft ons land en leven af. Er moest iets veranderen en nooit eerder was de drang zo groot om zelf iets te doen. Als moeder van de toekomstige voedselmakers en trotse boerin.
Ik besloot mij aan te sluiten bij het actieteam in Noord-Holland. Het avontuur waar ik in belandde is niet te omschrijven. Dagen en nachten lang zaten we op de lijn. In samenwerking met politie, Rijkswaterstaat, gemeentes en alle deelnemende boeren en loonbedrijven reden we 1 oktober 2019 naar Den Haag. Bram achter het stuur en ik urenlang aan de telefoon om alles te monitoren. Deze dag was echt legendarisch. Het gevoel van saamhorigheid was nog nooit zo groot. En wat een trots gevoel om hier onderdeel van te mogen zijn.
Rebels
Hierna hebben we tal van acties uitgehaald. Lichtjesacties, protesten bij het provinciehuis, leegkopen van een supermarkt en een pact sluiten met de Friezen op de Afsluitdijk. Met als toppunt wel ons bezoekje aan Schiphol. Kort maar krachtig. Natuurlijk met een serieus doel, maar eerlijk gezegd genoot ik ook wel van het rebelse karakter tijdens het bedenken van acties, meestal onder het genot van een biertje. Veel acties waren briljant maar net te ver over het randje, dus die hebben we nooit uitgevoerd. Ze staan nog wel ergens op een lijstje, dus je weet maar nooit.
De actie met de aardappelen voor het hoofdkantoor bij de welbekende supermarktketen in Noord-Holland kwam ook tot stand met dit selecte groepje boeren. Daarover later meer.
