Column: Karin Bergmans-Elshof: Het land van XXL – deel 2
Er ligt voor de tijd van het jaar nog vrij veel sneeuw en er valt nog wekelijks bij, waardoor er, zelfs nu in april nog, af en toe scholen en wegen gesloten zijn. Het reizen is daardoor regematig een uitdaging, vooral deze winter. De temperatuur is slechts twee keer eerder in de geschiedenis in zo’n lange aaneengesloten periode (een streak) beneden de 40 graden Fahrenheit gebleven (4 graden Celcius) daar.
Maar op een mooie zonnige dag nam de klasgenote (en ‘prom date’) van Daan, ons mee naar de boerderij van haar oom. De boer zelf woont aan de overkant; opa en oma wonen nog op het ruim bemeten erf. Naast grote schuren met een flink wagenpark is er meer dan genoeg plek voor de camper annex icefishhouse en wat sneeuwscooters.
Echt familiebedrijf
Het is een echt familiebedrijf en het is er dan ook de zoete inval. Letterlijk. We kregen een warm onthaal met zelfgebakken taart. Minnesota-Nice heet deze gastvrijheid daar in het MidWesten. Weer buiten op het erf wordt ook de tweede tak zichtbaar; een autosloperij. De nummerborden gaan naar een kunstenaar en ook de accu’s worden apart ingezameld. De rest gaat weg voor ‘scrap metal’ (schroot).
Maar we kwamen natuurlijk voor het akkerbouwverhaal. Ze telen er op 4.000 acre (1.600 ha) alleen maïs en non-GMO sojabonen, beide volledig voor de bio-ethanol! Geen food of feed maar slechts fuel. De maïs gaat naar een fabriek in de buurt, de soja moet verder weg. Ze hebben zelf geen opslag, alles gaat direct per eigen truck ‘af land’ weg.
Een boer in de buurt heeft zelf eigen vliegtuigjes om zijn land te bekijken. Dát zijn pas megabedrijven.
Het kan overigens nóg veel groter. Een boer in de buurt heeft zelf eigen vliegtuigjes om zijn land te bekijken. Dát zijn pas megabedrijven. Het landschap is er dan ook kaal. Na de indianen te hebben verdreven, hebben ze vrijwel alle bomen gekapt. De wind heeft er altijd vrij spel. Een beetje is al genoeg om de wegen ijzig wit te blazen, met alle gevolgen van dien. Toch hebben zij daar in principe net zo’n lang groeiseizoen als wij hier, dat dan weer wel. Overigens zagen we ook, ondanks de sneeuw en vorst, dat er nog volop met suikerbieten gereden werd. Zolang de boel bevroren blijft kan dat natuurlijk ook gewoon, maar het oogt wel vreemd.
We namen Daan daarna nog een weekje mee naar Minneapolis in Minnesota; The Wheat State. Vroeger groeide in deze regio vrijwel alleen tarwe (wheat). Grote meelfabrieken verrezen er aan de Mississippi voor de waterkracht. Minneapolis was ruim honderd jaar geleden dan ook de meelmaalderij-hoofdstad van de wereld. En dat is nog steeds goed in het stadsbeeld te zien. Leuk voor wie daar oog voor heeft.
Sneeuwstorm op komst
We brachten Daan weer terug naar zijn gastgezin, namen ditmaal voor slechts drie maanden afscheid en haalden ondanks het weer toch nog netjes onze vlucht. Ik hoorde juist dat er weer een nieuwe sneeuwstorm op komst is. Gelukkig gaan wij hier lekker de lente in. Ik vermoed dat wij dit jaar eerder het land in kunnen dan zij daar.
